No. 8

Hallo Allemaal,
Nog een laatste reisverslag vanuit Hamilton, de volgende zal waarschijnlijk in Nederland zijn.

Allereerst moet ik jullie vertellen dat Marlou helaas eerder naar huis moest omdat haar lieve opa is overleden. Ik zal hier later wat meer over vertellen. Eerst wat over de leuke dingen die we nog samen hebben gedaan!

Dinsdag 27 november hebben we niet zoveel gedaan. Ik ben 2x van de trap gevallen en we hebben lekker rustig aan gedaan die dag. Op Bijbelstudie hebben we het gehad over hoe je mensen helpt die voor het eerst de Bijbel gaan lezen. Heel handig. Natuurlijk ook weer na aanleiding van een zondag.

Woensdag zijn Marlou en ik druk bezig geweest met het voorbereiden van lessen. Marlou heeft vormen geknipt voor haar TPR les over vormen in het Nederlands en lekker geknutseld en cakes gebakken. Ik moest donderdag een les geven over Nederland in het Engels. Omdat Timothy geen smartborden kent, moest ik ouderwets plaatjes tekenen om te laten zien. Heel wat meer voorbereidingstijd, maar wel leuk als je de tijd hebt.
Donderdag heb ik de les gegeven en dat was best spannend. Een dik kwartier instructie geven in het Engels! Zeker niet foutloos, maar de kinderen hebben er heel wat van opgestoken! Toch zijn er ook wat vreemde ideeën blijven hangen. De volgende stukjes zijn paragrafen die de leerlingen geschreven hebben n.a.v. de les:

Student: The people in Holland like to bike. Holand (Holland) loves to bike. Because Holland is very small. You can almald (almost) bike enywere (anywere) you wount (want) You can bike to the groshrey (grocery) stor (store). You can bike to the Rabobank. You can bike to y
our school. The bikes ar (are) some (awesome)in Holland.

Another student:Holland and it's traditions: In Holland there are a lot of traditions. One of them is all the orange they have. The orange is from someone that ruled over Holland and his last name was Orange. The next one is about zwarte peit and Sinta cluseshys. It came from a story that told that a man came at night and gave gifts on his birthday and it still happens. The next one is about the windmills it's something that carries the water to higher places because Holland has so much water.

Another: If Holland didn't have dikes, Holland would be gone. Mrs. Rose lives in the middle of Holland. Holland has dikes everywhere. In sealand there are special thing opens and closes so animals and plants can live. Holland used to used windmills to put water on higher places so water does not go under. Dikes can be very tall. Holland is good at soccer

’s Avonds konden we onze huurauto ophalen. Een Toyota Corolla matrix. We hebben deze auto dan ook maar gelijk even uitgeprobeerd en zijn langs Value Village en XS cargo geweest om 2 extra koffers te kopen. 1 voor onze extra spullen en 1 voor Marlou’s handbagage.

Zaterdagochtend 30 november ging de wekker erg vroeg. Met wat moeite pakte we onze koffers en met heel wat spullen vertrokken we om half 7 van huis. Na een heerlijke spits bij Toronto voelde het echt alsof we op stap waren. Soms een koffiepauze, een alternatieve route (naar Seven Falls, heeeel erg mooi!) en een stop in Parry Sound. Ikzelf kwam erachter dat ik wel blij was met mijn super dikke winterlaarzen, Marlou baalde op hetzelfde moment dat zij ze vergeten was. In Parry Sounds vroegen we naar een mooie wandellocatie en we werden gewezen op Killbear park. Er lag al behoorlijk wat sneeuw en het was ook heerlijk fris. -5 tot -7 graden Celsius volgens de auto. Al gauw kwamen we aan bij Killbear park en na wat over het campingterrein gewandeld te hebben, kwamen we uit bij een geweldig mooi gedeelte van Georgian Bay. Het meer was een aantal meter opgevroren vanaf de kant en er waren veel roodachtige plateau’s op het strand. Op zoek naar wat wild liepen we stug door het campingterrein weer op. We moesten en zouden wat zien! Met of zonder bevroren vingers en tenen. En ja hoor, na een kwartiertje was het raak. We zagen 2 deer van heel dichtbij. Ze waren helemaal niet bang en we stonden op zo’n 4 meter afstand van ze. Dat was wel heel bijzonder. Na een 2 uur wandelen in bittere kou bedachten we dat het wel welletjes was en we reden door naar Sudbury. We zagen onderweg veel sneeuw, stenenpoppetjes van de first natives (bekend van de winterspelen maar ik ben die naam alweer vergeten) en rond half 6 kwamen we aan in Sudbury, ten noorden van Georgian Bay. We vonden snel een goed en niet te duur motel en met een pizza in onze buik lagen we lekker vroeg in bed.
De volgende dag zijn we om half 9, na een wat karig ontbijt vertrokken uit Sudbury. Bij het French River Provincial park zijn we de weg naar het visitorscentrum ingeslagen om wat mooie kerstplaatjes te schieten en in mijn geval een sneeuwengel te maken (nooit eerder gedaan voor zover ik weet). Ons volgende doel was een goede blik over de hele baai van Georgian Bay te krijgen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Overal waren grote inhammen en het echt grote meer zagen we niet.
Nou, nu komt het verhaal waar iedereen op zit te wachten. We reden naar Bayfield Inlet, een klein plaatsje en daar zagen we nog steeds geen grote baai, we namen een erg klein, zwaar besneeuwd, hobbelig, smal weggetje en we kwamen uit bij een vakantieparkje. Een aardige mevrouw vertelde ons waar we de beste blik op Georgian Bay konden krijgen en voorzichtig reden we terug over het kleine, zwaar besneeuwde, hobbelige, smalle weggetje. Vrolijk lachend en filmend reden we over dat weggetje tot onze auto besloot geen grip meer op de sneeuw te hebben. Marlou probeerde nog bij te sturen, maar ze kon niets meer doen. Een hap adem, een krakende auto op een rotsblok en een doodse stilte was het gevolg. Voorzichtig stapten we uit en bekeken de schade, wat er behoorlijk uit zag. Wat nu? Marlou belde gelijk de Gunninks en tegelijk kwam de aardige mevrouw in haar auto aanrijden. Rap deed ik in Engels het woord (Bizar hoe goed Engels je dan ineens kan!) en de aardige mevrouw haalde haar man. De man van de vrouw maakte onze auto rijklaar voor het rijden naar zijn huis. Bij zijn huis aangekomen stuurde hij ons naar binnen om wat thee te drinken met zijn vrouw en hij lapte onze auto op zodat we ermee naar huis konden rijden. Wat een enorme grote, warme koppen thee kregen we! Toen moesten we nog naar huis rijden, 3 uur rijden was het nog. Rond half 5 kwamen we thuis aan. Allard ging met ons mee naar het autoverhuurbedrijf en oh-wat waren wij blij dat we de auto goed verzekerd hadden. ZERO DEDUCTIBLE, geen eigen risico. Wat een geluk! We konden de auto zo inleveren en de meneer achter de balie moest best een beetje glimlachen om de rammelende onderdelen achterin. :)

Zondag zijn we 2x naar Cornerstone church geweest en bij Marla wezen lunchen. We hebben rummicub gespeeld en lekker gekletst.
Maandag was er weer een stagedag. In Kindergarten, bij mij was een australische invaller voor mijn stagementor die met hartproblemen in het ziekenhuis lag. Ik heb wat bijgeleerd over de australische taal. All klinkt daar als Oll. En Australiers vinden het leuk om r’s niet uit te spreken waar ze wel staan en ze bij andere woorden uit te spreken waar ze niet horen.
Marlou was weer druk in grade 1 en met special education.

Dinsdag hebben we ’s ochtends een beetje gewassen, opgeruimd en ik heb hele tijden aan de kerstkaart gewerkt die niet lukte.’s Avonds hadden we ‘sinterklaasfeest’ op Timothy en Marlou won een cadeaukaart van de Canadian Tire (een van alles en nogwat winkel) en ik heb een zingend ornamentje gekregen. Er was ontzettend veel lekkers te eten en te drinken. Er was zelfs Heinekenbier, maar geen van de andere vrouwen dronk bier… Heb het maar niet gedronken. Dinsdagavond hadden we weer een bijbelstudieavond in en deze keer in de x-box, een huis van wat jongens van de providence kerk. Deze keer behandelde we zondag 7. Marlou had zich weer goed voorbereid en veel woorden in het voorbereidingsboekje vertaald en erbij geschreven. Ik heb de Canadezen geintroduceerd met Whatsapp. Een aantal hebben het nu gedownload. Handigg!!

Woensdag hebben we niet zoveel gedaan. ’s Avonds ben ik met Jaclynn en Alex naar een kroeg up de mountain geweest. Het was erg gezellig. Heerlijk om een keer een drankje te doen. Marlou heeft lekker rustig aan gedaan in huis.

Marlou geeft bijna hele dagen les in kindergarten omdat haar stagebegeleider hoogzwanger is. Ze is eigenlijk onmisbaar op donderdag. De leerkracht is haar ontzettend dankbaar! Ik heb deze dag in grade 3 meegelopen en heb een heleboel interviews afgenomen bij de kinderen voor mijn afstudeeronderzoek. Daarnaast hebben we weer een les Nederlandse taal gegeven. Deze keer ging het over vormen. Vierkant, driehoek, cirkel, ovaal, rechthoek.

Vrijdags zijn we met Timothy wezen schaatsen. We hadden geen schaatsen, maar we mochten ze wel van de Gunninks lenen. Die van Marlou zaten aardig, mijne waren iets te groot. Kan geen kwaad toch? Timothy ging schaatsen in een mooie grote hal met drie verschillende banen. Op deze manier kon de hele school schaatsen. Erg leuk! Marlou heeft lekker meegeschaatst met haar grade 1 klas. Ikzelf ben met grade 3 gaan schaatsen. Na dik een half uur was het natuurlijk feest, een grote, dikke rode vlek op de zijkant van mijn hak waar zich enkele lagen vel van mijn voet verwijderd hebben.
’s Avonds hebben we gezellig een film gekeken samen met Cassandra. Cassandra had hele rare koekjes meegenomen, ik vraag me nog steeds af of ik ze lekker vind, of niet. Het waren zoute pepsels met een mintlaagje eromheen in de vorm van een sneeuwvlokje. In ieder geval. Het was gezellig. We hebben lekker wat afgekletst.

We begonnen onze zaterdag met een verjaardagsontbijt bij Harold. We mochten met Marla meerijden en we hebben daar veel nieuwe mensen ontmoet en het was erg gezellig. ’s Middags heeft Marlou veel gebeld met haar ouders. Het ging niet goed met haar opa. ’s Avonds zijn we toch naar de kerstmarkt in Toronto geweest met Jenn en Diana. De kerstmarkt was in het filmgedeelte van Toronto, in een erg oud lijkende buurt. Er was daar veel te eten, er waren wat kerstspullen te koop (kerstbalkomkommers voor 8 dollar p.s.) en een leuke band en veel versieringen. Rond half 9 waren we weer in Hamilton en toen hebben we een film gekeken bij Jenn: Sahara. We hebben veel gelachen!

Zondag zijn we weer twee keer naar cornerstone canadian reformed church geweest en tussen de diensten door hebben we bij Kimberly gegeten. We hebben erg veel over koffie gepraat en Dutch Blitz gespeeld (wat in het Nederlands Ligretto is. Heeeeel logish! Haha.. ’s Avonds naar de kerstvoorstelling van Providence geweest. Wat een talent hebben ze in die kerk! Er waren koren, mensen die muziekinstrumenten speelden, veel bijbelteksten tussendoor. Het was erg mooi en erg gezellig na de hand.

Maandag voelden we ons allebei erg naar. Marlou had slecht nieuws vanuit Nederland gehad. Haar opa was zo ziek dat ze waarschijnlijk naar huis moest komen. We hebben het er over gehad, maar zijn toen toch maar gewoon naar stage gegaan. Ik heb wat interviews afgenomen in gr1 en hierbij de interviews die ik in Canada voor mijn onderzoek moest doen afgerond. Samen hebben we de laatste test voor onze minor afgenomen en hiermee was ook het ‘praktijkonderzoek’ van onze TalenT minor afgerond. We zijn vroeg naar bed gegaan, want we waren allebei erg moe.

Dinsdag is Marlou op stap geweest om alles nog te regelen wat ze nog in Canada wilde regelen. Ze heeft foto’s laten afdrukken, haar cadeaukaart gespendeerd, souvenirs gekocht etc. Ook ik ben op stap geweest. Heb wat souvenirs gekocht. ’s Avonds heeft meneer Gunnink ons meegenomen naar een hockeywedstrijd. Wat een geweld en gevecht daar! We zaten helemaal vooraan, recht achter de ruit. De spelers bleken het stukje ruit voor mijn neus nog al prettig te vinden want om de haverklap knalden ze met een noodvaart tegen aan. Dat was best even schrikken de eerste paar keer. We stonden ook een beetje raar te kijken toen na 10 minuten twee spelers hun helm afgooiden en hun handschoenen uittrokken en op elkaar in begonnen te slaan. De scheidsrechter stond ernaast en alles werd goedgekeurd tot een van de spelers op de grond lag. Richting het eind van de wedstrijd werd er eindelijk een doel gescoord door de HAMILTON BULLDOGS. Het bleek dat het de jaarlijkse fundraising dag was, dus massaal gooide het hele publiek minus Marlou, mr. Gunnink en ik, knuffels op het veld wat vervolgens de spelers, scheidsrechters en hulpen moesten opruimen. Al met al, een bijzondere ervaring!

Woensdag 12 december kreeg Marlou een verdrietig telefoontje. Eerst vertelde haar ouders haar dat ze beter naar huis kon komen omdat het heel slecht ging met haar opa’s gezondheid en kort daarna dat haar lieve opa al overleden was. Dat was best even schrikken. We hadden verwacht dat het nu snel zou gaan met Marlou’s opa, maar dit was wel heel snel. Eerst hebben we het even laten bezinken en toen zijn we aan de slag gegaan met voorbereidingen treffen. Marlou zou namelijk z.s.m. naar huis gaan. We hebben souvenirs gepakt, koffers ingepakt etc. ’s avonds hebben we gezellig zitten praten over alles wat we hier hadden gedaan. Hoe het was toen we hier net kwamen, wat we hadden gedaan en hoe onze eerste indrukken waren veranderd.

De dag erna was Marlou’s tas gepakt. Ze wilde nog graag even afscheid nemen op Timothy Christian School, onze stageschool. We stapten op onze mountainbikes en na een paar honderd meter lagen we op de grond. Het had geijzeld en het was spekglad op de weg. Marlou had haar knie goed opengehaald en ik had een gat in mijn jas. We zijn toen maar terug naar huis gegaan. Na een telefoontje naar Timothy was het nog een hoop geregel met Marlou’s terugreis. Timothy belde terug en Margaret, onze begeleider had besloten dat als wij niet naar Timothy konden komen voor afscheid, zij wel naar ons toe zou komen om afscheid van Marlou te nemen. Wat een schat! Dat zijn nog eens begeleiders! Rond koffietijd was de vlucht geboekt en kwam Margaret met een mooie kaart van het team, een pen + sleutelhanger met tekst en een oorkonde van stage lopen op een Canadese school voor Marlou. Wat leuk! Rond 2 uur kwam Jaclynn, zij zou Marlou naar het vliegveld brengen. Na een pizzastukje was het dan toch echt tijd voor Marlou om te gaan. Rond half 7 ging haar vliegtuig en de aankomst was de volgende dag in de morgen.
Jaclynn zette mij op de terugweg af bij mijn nicht Lydia en haar man David. Daar zag ik voor het eerst sinds een lange tijd mijn nicht Esther, mijn nichtjes Rebekah en Miriam, mijn neef met zijn vrouw en net geboren zoontje en natuurlijk mijn oom en tante weer. Ik kon niet te lang na denken over het feit dat ik nu alleen in Canada was. Het was een heel goede afleiding om bij mijn lieve familie te zijn! Aan het eind van de avond was ik wel ontzettend moe van alle emoties en indrukken. Marlou zweefde op dat moment ergens boven de oceaan.

Vrijdagochtend ontving ik een sms dat Marlou veilig was aangekomen in Nederland! Dat was erg fijn om te horen! Ik zelf werd om kwart voor 10 opgehaald om met de Pol’s te gaan shoppen. Er moest nog een jurk voor de bruiloft gevonden worden voor Esther. Het was erg gezellig met mijn nichtjes en de jurk is uiteindelijk gevonden. ’s Middags hebben we wat rondgehangen en ik heb mijn neef Daniel weer gezien!!! ’s Avonds was het tijd voor de repetities. Eerst moesten we oefenen met eten (diner rehersal) Dit was zo dat Rick’s familie en Hannah’s familie elkaar een beetje leerde kennen. Esther, Miriam, Rebekah en ik waren wat later, want onze lift was ons vergeten, hihi. Na de etensoefening was het tijd voor de repetitie van de bruiloft. Er wordt geoefend met het de kerk inlopen. Eerst de dominee, dan de mannen met achteraan de bruidegom, dan de bruidsmeisjes en als laatste de bruid met haar vader. Dit wordt meerdere malen geoefend. Na de repetitie zijn we nog even naar Lydia en David’s huis geweest om vervolgens niet al te laat naar de Ricebox te vertrekken en daar te blijven slapen.

Zaterdag 15 december was de dag van de bruiloft van mijn nicht Hannah en haar aanstaande man Rick. ’s Ochtends rond een uurtje of 8 kwamen de eerste bruidsmeisjes al binnen om hun haar te laten doen. Miriam had beloofd mijn haar te doen na een heerlijk ontbijt, verschaft door Hannah’s huisgenoot, hees ik me in mijn jurkje en hielp Miriam me met mijn haar. Langzaamaan werden we allemaal ontzettend mooi en Hannah de mooiste van al. Wat was haar jurk gaaf en wat zag ze er mooi uit! Bij de kerk aangekomen werden we de kerk in gebracht door Daniel. Zo blijkt dat te horen. Ik zat naar Esther en zou voor vandaag als haar man door gaan. Hahaha. Dat betekende: Ik mocht bij de familie voor in de kerk zitten. Esther’s echte man was nog in B.c. met haar 4 kids. Toen begon de dienst en alles verliep bijna zoals met de oefening. Tante Inge was alleen bijna weggeven aan Rick en Hannah trouwde bijna met de verkeerde man door wat versprekingen die gelukkig snel hersteld werden. Na de dienst was het tijd voor trouwfoto’s en het was verschrikkelijk koud buiten. Eerst werden er wat foto’s met de familie gemaakt en daarna gingen Hannah en Rick foto’s maken met de bridal party. Ik bleef in de kerk met mijn neefjes en nichtjes die nog moesten oefenen voor de receptie. Tsja, dat kan niet eerder als je zo verspreid over Canada woont. ’s Middags hebben we geluncht bij het verblijf van andere Pol’s en ook daar waren weer bekenden te vinden! Het was zo leuk om iedereen weer te zien. ’s Avonds was het dan tijd voor de receptie. Er werden door verschillende mensen stukjes gedaan. Rebekah en Miriam hadden een geweldig stukje met enorm grote jurken en heerlijke expressies. Rond een uurtje of half 9 was het dan echt gedaan met de pret. Er werd door iedereen geholpen met opruimen en na wat napraten was het dan tijd voor het bruidspaar om ervandoor te gaan. Ikzelf ging met Lydia en David mee en bleef gezellig slapen bij mijn nichtjes nu het nog kon. Met z’n 3en op een tweepersoons luchtbed kan prima, tenzij degene naast je ’s nachts jouw kant op rolt… haha.

Zondag was de laatste dag met mijn familie. We zijn twee keer naar Providence Church geweest en we hebben bij de Familie Winkel geluncht, spelletjes gedaan, gezongen en gezellig geweest. ’s Avonds zijn we naar mijn neef David’s huis gegaan. Daar zouden de familie van Rick en de Pol’s nog een laatste keer bij elkaar komen samen met het kersverse bruidspaar voor Hannah en Rick op huwelijksreis gingen. We hebben nog even gepraat en gezongen en toen was het tijd om weer afscheid te nemen. Na wat tranen van mijn kant kan ik zeggen dat het voor mij een geweldig weekend was. Mijn familie betekent heel veel voor me en ik was heel blij dat ik ze sinds een lange tijd weer allemaal samen kon zien!

Maandag begon het echte leven weer. Marlou smste me ’s ochtends dat ik wakker moest worden voor stage. Haha, ze is nog echt mijn huisgenootje hoor. Ik heb afscheid genomen in mijn kindergarten klas, maar was natuurlijk zo gaar als een koekje van het voorgaande weekend. Wat wel ontzettend lief was, was dat ik van een van mijn leerlingen een dikke knuffel kreeg. Veel van mijn kleutertjes hebben geen idee dat ze me nooit meer zullen zien. Grappig is dat toch.

Vandaag was voor Marlou een verdrietige dag, het was de dag van de begrafenis. Toch blijft ze me ook sms’en wat ik vandaag heb gedaan en hoe het met mij gaat. Wat een schat is het toch! Voor mij was het een iets leukere dag. Er kwam een vriend van mij uit Nederland langs. Hij studeert op dit moment in Amerika en was op vakantie bij Niagara Falls. Hij kwam even langs voor een bakje koffie en een rondleiding door Hamilton. Hij vertelde hoe hij woonde daar op de campus in Amerika en dat is heel wat minder goed dan dat dat ons huis hier is. We hebben het echt wel prima getroffen. Vanavond ben ik voor de laatste keer naar Bijbelstudie geweest. Het ging over zondag 8, de drie-eenheid, een lastig maar interessant onderwerp. We hadden een klein groepje omdat veel mensen vanuit Hamilton alvast vertrokken zijn om kerst bij hun ouders te vieren. Het was gezellig en leerzaam.

Het is best raar om hier nu alleen te zijn. Ik was toch wel een beetje aan mijn huisgenootje gehecht geraakt merk ik. ;) Gelukkig heeft ze zichzelf voor vertrek ingelijst en op de haard gezet, dus ik kan in ieder geval nog naar haar kijken en natuurlijk via de whatsapp contact met haar houden.

Nu is het voor mij nog dagen aftellen. Morgen moet ik de laatste dingetjes nog kopen en ’s avonds komen er wat mensen langs voor een afscheidsfeestje. Donderdag heb ik mijn laatste stagedag op Timothy en ’s avonds komen Lydia en David afscheid nemen. Vrijdagochtend rond 10 uur vertrekt mijn vliegtuig voor mijn eerste vlucht: Washington. Op Washington moet ik 7 uur wachten (best wel spannend in mijn eentje) en daarna hoop ik op het vliegtuig naar Amsterdam te stappen. Als alles goed gaat hoop ik rond 8:00 Nederlandse tijd aan te komen op Schiphol Airport Amsterdam.

Dat was het dan weer!